Wonder, o wonder, dat dit plaatje bewaard bleef. 1950 Jannes
1950. Drie jaar oud. De jongste, alhoewel: de reden dat hij daar in die teil zat was dat zijn moeder even daarvoor een miskraam had gekregen en twee maanden bed moest houden, waardoor het nodig werd kleine Jannes uit te besteden bij een tante die nog geen kinderen had. Acht maanden was hij niet de jongste geweest.
Maar goed, toch, ziehier Jannes in een teil met water, het prijskaartje hangt er nog aan. Tegen de achtegrond van een snelgebouwde woningwetwoning, kwaliteit naoorlogs, waarvan de cement nog nat is. Babyboomer Jannes geeft acte de présence. Vleesgeworden Marshall-hulp.
Tante had het goed gezien toen zij dat teiltje voor hem kocht: Jannes was vanaf dag één een dingenmens, altijd bezig met dingen zonder aandacht te schenken aan de mensen om zich heen. Bijna autistisch, in ieder geval Asperger, wat dat betekent kun je nu nalezen op het internet, maar daar had toen nog geen mens van gehoord. Altijd bezig om iets te maken, te scheppen. Scheppend denken, denkend doen was toen ook al het devies van het Koninklijk Instituut voor Ingenieurs. Kleine Jannes was als aspirant-lid geboren.
Kijk! Jannes leert dat water van hoog naar laag loopt, hij voelt de temperatuur, de opdrijvende kracht van Archimedes, hij levert de verdampingswarmte en kan er door heen kijken. Belangrijkste waarneming: water loopt weg.
Niet op de foto: de blokkendoos in huis. Een kist vol kleurige blokken waar Jannes mozaïken mee legde fraaier dan die van Piet Mondriaan. Jannes deed het zelfs drie-dimensionaal door heel bijzondere sculpturen te bouwen.
Het samenvoegen tot iets, ja wat, dat was zijn talent. Hij legde puzzels van duizend stukjes, hij maakte een lange slang van lege luciferdoosjes, hij reeg met ragfijne kraaltjes van tante een lange ketting, en zo met alles.
Kijk nog eens naar de foto: Jannes wil niet dat het water wegloopt, hij probeert het op te vangen in een blikje. Dit is Jannes’ eerste aanvaring met de Tweede Hoofdwet van de Thermodynamica.
