entropie.nl - Villa Entropia

Dinsdag 12 september 20..

Villa Entropie

Heb een week geleden een huisje gekocht. Vijfendertig jaar nadat ik mijn idee kreeg.

Een huisje in het Hollandse waterland bij een klein stadje aan de waterkant.
Een piephuisje is het met een deurtje en twee raampjes en een wingerd waarin de mussen wonen. De vensters geloken tegen de zomerzon.
Het huisje staat aan het eind van een paadje op een landje, dat wordt omarmd door een sloot en een vaart. Een huisje aan het water aan het einde van het pad.

Ik zag toevallig in de etalage van een makelaar een foto van het huisje staan en werd diep door het plaatje geraakt. Dit is het! Nu of nooit! Ik ging de winkel binnen en kocht het huisje zo over de toonbank met de erfenis van mijn vader. Dat vindt hij vast wel goed, dacht ik.
----------
Hij liep het pad af en opende de voordeur.
In de opening aarzelde hij, draaide zich toen om en ging zitten op het bankje dat voor het huis stond.
Het was er zo stil.
Zacht fluisterde het riet, watergolfjes gleden als fluwelen schuitjes voorbij.
Zoet en zuiver geurden valeriaan, gele lis en kalmoes.
Hij sloot de ogen en voelde de Zon op zijn lijf.
Alles viel weg, zijn ziel vloog uit.
Kus mij, fluisterde Helder zonder dat hijzelf wist waarom, kus mij, dan zal ik mijn luiken openen.
-----------
Het is een huisje op een landje, waaraan sinds de bouw in 1887 niets meer is veranderd. De uitdijende Randstad is om huisje en landje heengegaan. Huisje met landje bevinden zich in een ruimtelijke Bermuda-driehoek, die niet in enig streekplan of welke nota op de ruimtelijke ordening te vinden is. Het huisje zelf is nooit verbouwd, er is niets toegevoegd of verwijderd. Wél is het steeds goed onderhouden, zodat het in stand is gebleven. De bewoners hebben zich verzet zowel tegen de tand des tijds als tegen modernisering. Tegen heersende modes, tegen groeilust, tegen gewijzigde bestemmingsplannen, projectontwikkelaars en wethouders van ekonomische zaken. Zelfs de socialisten met hun woningbouwcontingenten, hun verheerlijking van de stad, hun dedain voor de natuur, werden teruggeslagen.

Tegen achteruitgang zowel als tegen vooruitgang. Die houding fascineert mij, de entropische waarde van het huisje is altijd gelijk gebleven.

Het huisje is niet warmte-geïsoleerd, het heeft rode gebakken pannen op een houten dakbeschot, enkelsteens muren zonder spouw, enkel glas en in de woonkamer een kachel waar vanalles in kan. De nutsbedrijven zijn altijd geweerd. In de keuken staan onder een wasemkap twee petroleumstellen op een tafeltje. Water komt uit de pomp die buiten naast de keukendeur tegen de muur staat. De zinken gootsteen en de toiletpot, die buiten in een aangebouwd houten huisje staat, komen uit op een beerput. Geweldig!

De warmte kan dus vrij in en uit. Het huisje is thermodynamisch gesproken een open systeem in een omgeving.
De omgeving zit om het systeem heen en is het onuitputtelijke warmtereservoir.
Systeem en omgeving vormen samen een wereld. Deze wereld omvat alle energieveranderingen, die plaats vinden als gevolg van de toestandsveranderingen in het systeem.

Vandaag ben ik verhuisd. Ik plaatste mijn meubelen, zette mijn bed neer op de enige slaapkamer boven en kocht een rode geranium en een gele begonia voor in de vensterbank. Het Toestel van Joule , dat ik ooit samen met Jannes bouwde, heb ik op de schoorsteenmantel gezet.

Het bestuur van de afdeling Natuurkunde heeft mij een zondagsjaar gegeven om mijn afspeeltover te berekenen, ik vraag me af of dat gaat lukken.

Maar voor eens en altijd wil ik weten wat mijn leven waard is. In dit huisje zal ik het te weten komen.

Villa Entropie noem ik het. Dat is niet helemaal origineel, want Ludwig Boltzmann noemde zijn huis ook al Entropie nadat zijn grote tegenstrever Wilhelm Ostwald diens woning had omgedoopt in Energie.

In dit huisje ga ik mijn Afspeeltover berekenen.